به تازگی نکشد عافیت دماغ مرا

شبی که دیده کنم روشن از تماشایت

ز برق یأس جگرسوز باده ای دارم

نشاط باده به مینای غنچگیها بود

خمار شیشهٔ چرخ از نگونی اش پداست

در ابروی تو شکن پرورد تغافل چند

هزاررنگ ز بخت سیاه من گل کرد

چوموج سرمه نهانم به چشم خوش نگهان

فسردگی مطلب از دلم که در ایجاد

مگر ز ناله تهی گشت سینهٔ بیدل