ببوسد تا قیامت بوی گل خاک مزارم را

حنایی می کند سودن کف دست نگارم را

نگاری در سر راه تمنا انتظارم را

گر وتازی ست باصد شعله طفل نی سوارم را

قدح برسنگ زن تا بشکنی رنگ خمارم را

به هر آیینه منمایید روی گلعذارم را

به رنگ رفته چشمکهاست گلهای بهارم را

نهانتر از نهانها جلوه دادند آشکارم را

سراغش کن ز من هرجا تهی یابی کنارم را

جبین هم دست خواهد از عرق شست آبیارم را

که جز افتادگی کس برنخواهد دشت بارم را

به یاد دامن قاتل مده خون شکارم را