هرچند خودنمایی تخت و حشم نباشد

پیش از خیال هستی باید در عدم زد

موضوع کسوت جود دامن فشانیی هست

از خوان این بزرگان دستی بشوی و بگذر

حیف است ننگ افلاس دامان مردگیرد

غفلت هزار رنگ است در کارگاه اجسام

بی انتظار نتوان از وصل کام دل برد

روزی دو، این تب و تاب باید غنمیت انگاشت

دل داغ سرنوشت است از انفعال تقدیر

در عرصه ای که بالد گرد ضعیفی ما

از ما سراغ ما کن ، وهم دویی رها کن

هر دم زدن در اینجا صدکفر و دین مهیاست

از شاخ بید گیرید معیار بی بریها

عمری ست گوهر ما رفته ست از کف ما

وحشت کمین نشسته ست گرد هزار مجنون

چو عمر رفته بیدل پر بی نشان سراغم