شعرگرام - پایگاه شعر و ادب پارسی
غزل شمارهٔ ۱۱۷۹
بیدل دهلوی
بیدل دهلوی( غزلیات )
104

غزل شمارهٔ ۱۱۷۹

چراکس منکر بی طاقتیهای درا باشد
دلی دارد چه مشکل گر به دردی آشنا باشد
دماغ آرزوهایت ندارد جز نفس سوزی
پرپرواز رنگ و بو اگر باشد هوا باشد
حریص صید مطلب راحت از زحمت نمی داند
به چشم دام گرد بال مرغان توتیا باشد
ز نان شب دلت گر جمع گردد مفت عشرت دان
سحر فرش است در هرجا غبار آسیا باشد
زبان خامشان مضراب گفت وگو نمی گردد
مگر درتار مسطر شوخی معنی صدا باشد
نفس بیهوده دارد پرفشانیهای ناز اینجا
تو می گنجی و بس ، کر، در دل عشاق جا باشد
چه امکان ست نقش این و آن بندد صفای دل
ازین آیینه بسیار است گر حیرت نما باشد
جهان خفته را بیدارکرد امید دیداری
تقاضای نگاهی بر صف مژگان عصا باشد
در آن محفل که تاثیر نگاهت سرمه افشاند
شکست شیشه همچون موج گوهر بی صدا باشد
به چندین شعله می بالد زبان حال مشتاقان
که یارب بر سر ما دود دل بال هما باشد
ز بیدردی ست دل را اینقدرها رنگ گردانی
گر این آیینه خون گردد به یک رنگ آشنا باشد
ندارد بزم پیری نشئه ای از زندگی بیدل
چو قامت حلقه گردد ساغر دور فنا باشد