به سر خاکی فشاند آیینه کاین تمثال پیدا شد

ز قید نقش رستم خانهٔ آیینه پیدا شد

گریبان تأمل صرف دامن گشت صحرا شد

سیاهی کرد اینجا گر همه خورشید پیدا شد

که در آیینهٔ وضع جهان نتوان خودآرا شد

زبان بال تپشها زد اگر یک حرف گویا شد

نگاه ما بلندی کرد تا سرو تو رعنا شد

به گوش عافیت نتوان حریف نالهٔ ما شد

شرار من فسردن در گره بست و ثریا شد

جهان را سودن دستم پر پرواز عنقا شد