هوای سوختن بال و پر پروانهٔ ما شد

بدل شد شخص با تمثال تا آیینه ییدا شد

نفس دزدید جوهر هر قدر آیینه گویا شد

سخن رنگ لطافت باخت گر تقریر فرسا شد

به جرم زشتی یک رو هزار آیینه رسوا شد

توان در مفلسی هم چیره کلکی بست و مرنا شد

غم اینجا ساغری دارد که باید داغ صهبا شد

ز بس جاکرد لیلی در دل مجنون سویدا شد

جهان در موج ناخن غوطه زد تا عقده ام واشد

نفس در سینه دزدیدن صفیر بال عنقا شد

ز صهبایم روانی رفت تا آنجاکه مینا شد