رگ گردنی که علم کنی ، به سر فکنده نمی رسد

همه سوست باد بروت و بس ، که به پشم کنده نمی رسد

که به غیر حسرت مزبله به دماغ گنده نمی رسد

که به تیغ تا نزنی فسان ، به دم برنده نمی رسد

که تکلفات لباسها، به حضور ژنده نمی رسد

من ازاین چمن به چه گل رسم ، که لبم به خنده نمی رسد

که خراش تختهٔ زندگی ز نفس برنده نمی رسد

تو ز سجده بال ادب گشا، به فلک پرنده نمی رسد

که دوباره زحمت جانکنی به نگین کنده نمی رسد