104
غزل شمارهٔ ۱۱۵۰
باز اشکم به خیالت چه فسون می ریزد
مژه می ا فشرم آیینه برون می ریزد
هرکجا می گذری گرد پر طاووس است
نقش پایت چقدر بوقلمون می ریزد
چه اثر داشت دم تیغ جفایت که هسنوز
کلک تصویر شهیدان تو خون می ریزد
عبرت از وضع جهان گیر که شخص اقبال
آبرو بر در هر سفلهٔ دون می ریزد
عافیت ساز ترددکده دانش نیست
مفت گردی که به صحرای جنون می ریزد
جام تا شیشهٔ این بزم جنون جوش می اند
خون دل اینهمه بیرون و درون می ریزد
در دبستان ادب مشق کمالم این است
که الف می کشم و حلقهٔ نون می ریزد
سر بی سجده عرق بست به پیشانی من
می ام از شیشهٔ ناگشته نگون می ریزد
بیدل از قید دل آزاد نشین صحرا شو
وسعت ازتنگی این خانه برون می ریزد