133
غزل شمارهٔ ۱۱۳
کیست کز راه تو چون خاشاک بردارد مرا
شعله جاروبی کند تا پاک بردارد مرا
شمع خاموشی به داغ سرنگونی رفته ام
تاکجا آن شعلهٔ بیباک بردارد مرا
ننگ دارد خاک هم از طینت بیحاصلم
خون نخجیرم ، چسان فتراک بردارد مرا
هستی ام عهدی به نقش سجدهٔ او بسته ست
خاک خواهم شد اگر از خاک بردارد مرا
صد فلک ریزد غبار دامن افشانده ام
یک شررگر شعلهٔ ادراک بردارد مرا
صبح بی سرمایه ای احرام از خود رفتنم
کوگریبان تا به دوش چاک بردارد مرا
بار اسباب گرانجانی ست سر تا پای من
کیست غیر از خاطر غمناک بردارد مرا
پیکرم گردد غبار یأس و برخیزد ز خاک
به که دست منت افلاک بردارد مرا
نشئه ای از درد مخموری به خاک افتاده ام
شوق می خواهم به دست تاک بردارد مرا
گرد من بیدل هوای عرصه گاه نیستی ست
از تپیدن هرکه گردد خاک بردارد مرا