شکوهٔ جور تو نگشاید دهان زخم را

سینه چاکیم وخموشی ترجمان عجزماست

عاشقان در سایهٔ برق بلا آسوده اند

دردمندم یأس می جوشد اگر دم می زنم

پرده دار جاده کی گردد هجوم نقش پا

تا رسد برکنگر مقصود دست ناله ای

نقد عشرت را زبانی نیست از سودای درد

جوهر اسرار آیا از خلف گیرد فروغ

از حدیث دردمندان خون حسرت می چکد

تا به وصف تیغ بیدادت زبان پیدکند

بی بهاری نیست دندان بر جگر افشردنم

گرد بی دردی به روی هر دو عالم فرش بود

زین بیابان کاروان صبح بیخود می رود

بینوایی نیست ساز پرفشانیهای شوق

صبح امیدیم بیدل آفتاب عشق کو