چو شیشه دل که کشد تیغ از میانش و لرزد

پر شکسته کشد سر ز آشیانش و لرزد

چو ناخدا گسلد ربط بادبانش و لرزد

که پیک وهم زند دست درعنانش ولرزد

چو مفلسی که شود گنج زر عیانش و لرزد

ز ناله رشته کشد مغز استخوانش و لرزد

چو نبض تب زده برخود تپد زبانش و لرزد

فلک چو شست ببوسد زه کمانش و لرزد

به تن ز موج دود رعشه ناگهان اش و لرزد

چو شب روی که کند بیم پاسبانش و لرزد

چو شاخ گل برد اندیشهٔ خزانش و لرزد

به خاک نیزکند یاد آستانش و لرزد

چو رشته تاب خورد خامه در بنانش و لرزد