یاس بی بال و پری از قفس آزادم کرد

اینقدرها به قفس خاطر صیادم کرد

درد عشقم به تکلف نتوان یادم کرد

آه ازین تیشه که هم پیشهٔ فرهادم کرد

عشق پیش از نگه منفعل ایجادم کرد

نفس سوخته شد سرمه که فریادم کرد

شرم اظهار زبان عرق ارشادم کرد

هرکه آمد به سر از نقش قدم صادم کرد

وضع خاموش به علم ادب استادم کرد

شیشه بر سنگ زدن رشک پریزادم کرد

فقر ما را اگر الله نکرد آدم کرد

آنکه می خواست فراموش کند یادم کرد