اول دل ستمزده قطع امیدکرد

می لرزد از نفس دم تقریر احتیاج

بخت سیاه اگر بلد اعتبارهاست

تدبیر زهد مایهٔ تشویش کس مباد

تا اشک ربط سبحهٔ انفاس نگسلد

چون نال خامه تا دمد از مغز استخوان

از قبض و بسط حیرت آیینه ام مپرس

دارد رسایی مژه ی خون به گردنش

بیدل تو هم به ذوق خطش سینه چاک زن