اشک چکید و ناله رفت ، نامهٔ ما که می برد

در چمنی که رنگ ماست بوی وفا که می برد

ورنه به عرض مدعا عرض حیا که می برد

بر در کبریای فقر نام هما که می برد

آگهی اینکه از کفت رنگ حنا که می برد

این همه کاروان رنگ رو به قفا که می برد

آنچه نثار نازتست در همه جاکه می برد

خاک مرا به باد هم ازتو جدا که می برد

رفتن اگر به سر رسد زحمت پا که می برد

کوری اگرنه ره زند کف به عصاکه می برد

منتظر طلب مباش ننگ بیاکه می برد