عالم گرفتاری ، خوش تسلسلی دارد

همچو کوزهٔ دولاب هر چه زیر گردون است

پرفشانی عشق است رنگ و بوی این گلشن

گر تعلق اسباب ، عرض صد جنون نازست

بار شکوه پیمایی بر دل پر افتاده ست

خواه برتأمل زن خواه لب به حرف افکن

ز انفعال مخموری سرخوش تسلی باش

رنج زندگی بر ما نیستی گوارا کرد

می کشد اسیران را از قیامت آنسوتر