نفس را شور دل از عافیت بیگانه ای دارد

غبارم در عدم هم می تپد گرد سر نازی

تعلق باعث جمعیت است اجزای امکان را

چه سوداها که شورش نیست در مغز تهی دستان

نفس یکدم ز فکر چارهٔ دل برنمی آید

مدان کار کمی با زحمت هستی بسر بردن

اگر منعم به دور ساغر اقبال می نازد

به گردون نی سوار کهکشان باشی چه فخر است این

تو شمع محفلی تاکی نخواهی چشم پوشیدن

غم نامحرمی بیتاب دارد کعبه جویان را

قناعت مفت جمعیت دو روزی صبرکن بیدل