بهار عیش امکان رنگ وحشت دیده ای دارد

اگر چون شمع خواهی چارهٔ دردسر هستی

تو هر مضمون که می خواهد دلت نذر تأمل کن

ز اسرار لبش آگه نی ام لیک اینقدر دانم

قدم فهمیده نه تا از دلی گردی نینگیزی

ز هستی تا اثر داری چه گفت وگو چه خاموشی

گر از اسباب در رنجی چرا نفکندی از دوشش

خزان فرسا مباد اندیشهٔ اهل وفا یارب

ز عالم چشم اگر بستی به منزلگاه راحت رو

چو موج گوهر از من یک تپش جرات نمی بالد

رضای دوست می جویم طریق سجده می پویم

به هر آینه زنگار دگر دارد کمین بیدل