121
غزل شمارهٔ ۱۰۳۷
از چرخ نه هر ابله و نادان گله دارد
جای .گله این است که انسان گله دارد
اسباب بر آزاده دلان سخت حجابی ست
نظاره ز جمعیّت مژگان گله دارد
زنجیر ز دیوانه ندید الفت آرام
از وحشت دل طره جانان گله دارد
بر وحشت اشکم تب وتاب مژه بار است
این موج ز پیچ و خم دامان گله دارد
اظهار عرق خجلت دیباچهٔ شرم است
مکتوب من از شوخی عنوان گله دارد
ترسم شود آزرده زتاب نگه گرم
رخسار تو کز سایهٔ مژگان گله دارد
از طاقت داغم جگر شعله کباب ست
از آبله ام خار مغیلان گله دارد
اشک تپش آهنگ جنونم چه توان کرد
آسودگی از خانه به دوشان گله دارد
زنهار به خود نیز ترحم ننمایی
امروز در این انجمن احسان گله دارد
بیدل منم آن گوهر دریای تحمل
کز لنگر من شورش توفان گله دارد