مگو رند از می و زاهد زتقوا گفتگو دارد

عدم از سرمه جوشانده ست شور محفل امکان

جهان بزمی ست ، نفرین و ستایش نغمهٔ سازش

ز بس برده ست افسون امل از خود جهانی را

ندارد صرفهٔ غیرت به جنگ سایه رو کردن

نباشد گر نوای زهد و تقوا دردسر کمتر

اسیر تنگنای کلفتم از هرزه پروازی

سراغ عافیت خواهی ز ما و من تبرا کن

نفس وحشت نگار گرد از خود رفتن است اینجا

اثرهای کمال وحدت است افسانهٔ کثرت

نگردد محرم راز دهانش هیچکس بیدل