پر افشانده ام با اوج عنقا گفتگو دارد

زبان سبزه زان خط دل افزا گفتگو دارد

در آن محفل که حیرت ترجمان راز دل باشد

ندارد کوتهی در هیچ حال افسانهٔ عاشق

خروشم درغمت با شور محشرمی زند پهلو

به چشم سرمه آلودت چه جای نسبت نرگس

تو خواهی شور عالم گو و خواهی اضطراب دل

برون از ساز وحدت نیست این کثرت نوایی ها

ز سر تا پای ساغر یک دهن خمیازه می بینم

لب شوخی که جوش خضر دارد خط مشکینش

ز آهنگ گداز دل مباش ای بیخبر غافل

کلاه آرای تسلیمم نمی زیبد غرور از من

غبار گردش چشمی ست سر تا پای ما بیدل