حرص اگر بر عطش غلو دارد

گوشهٔ دامن قناعت گیر

خار خار خیال پوچ بلاست

نیست این بحر بی شنای حباب

رنگ گل بی تو بی دماغم کرد

دست می باید از جهان شستن

ساز اقبال بی شکستی نیست

بی رواج جهان عنصری ایم

اوج بنیاد ما ، نگونساری ست

از نفس رست و رفت به باد

برکه نالد نیاز ما یارب

خاک ناگشته پاک نتوان شد

هرکجاییم زین چمن دوریم

بیدل این حرف و صوت چیزی نیست