چینی سلام کرد به یک مو سفال را

چون شمع ، ریشه می خورد اینجا نهال را

آیینه کن عروج ونزول هلال را

دریاب گرد قافلهٔ ماه و سال را

با شرم کار نیست زبان سؤال را

بر رنگ دیده اند مقدم زگال را

اینجا خضاب هم شب عیدی ست زال را

رنگ پریدة که چمن کرد بال را

با شغل خانه نسبت خشکی ست نال را

دیدیم وضع عالم نقص وکمال را

صدکوچه است در بن دندان خلال را

جهدی ست با جبین عرق انفعال را

مژگان شمردن است زبانهای لال را