سحر آه و گلستان نکهت و بلبل فغان دارد

تأمل گر کنی هر کس به رنگی رفته است از خود

نپنداری عبث بر دامن هر ذره می پیچم

دبستان ادب را آن نزاکت فهم اسرارم

چو شمع کشته کز خاکستر خود می کند بالین

چرا زین آرزو برخود نبالد بیستون غم

نی ام آگه ز حس قاتل اما اینقدر دانم

به فتراک خیالی چون سحر گرد نفس دارم

دماغ خون من چون اشک رنگی برنمی دارد

چه می پرسی ز نقدکیسهٔ وهم سپند من

بلندیها به پستی متهم شد از تن آسانی

تپیدن شکرآرام است بیدل بسمل ما را