ز شرم سرنوشتی کز ازل بنیاد من دارد

بساط ناز می پردازم اما ساز فرصت کو

به این فرصت بضاعت هرچه داری رفته گیر ازکف

وفا جز سوختن آرایش دیگر نمی خواهد

خموشی چشمهٔ جوشست دریای معانی را

به این نیرنگ تاکی خفّت افلاس پوشیدن

پی یک لقمه در مهمانسرای عالم حاجت

بهار عمر باید در خزان کردن تماشایش

به جایی واکشیدی کز سلامت نیست آثاری

دو روزی عذرخواه نالهٔ دل بایدم بودن

اگر از غیرت طبع قناعت آگهی بیدل