ای سفیهان بهر خود هم اندکی غوغا کنید

کیسه های خالی خود را دهید آخر تکان

تا به کی با این لباس ژنده می ریزید اشگ

کشته شد شاه شهیدان تا شما گیرید پند

خانه هاتان شد خراب اما صداهاتان گرفت

انتظار از مجلس و از شیخ و از ملای شهر

خودکشی باشد قمه برسرزدن ، آن تیغ تیز

این دکاکین کساد ای اهل تهران بسته به

ای جوانان مدارس ، بی سوادان حاکمند

ای رفیقان اداری ، رفت قانون زبر پای

ای دیانت پیشگان دین رفت و دنیا نیز رفت

چشم هاتان روشن ای مشروب خواران قدیم

کشور دارا لگدکوب سمند جور شد

رفته حس مردمی از مرد و زن ، من باکیم

بیست سال افزون زدم داد وطن، نشنید کس

همچو بلبل گر هزار آوا برآرم ، چون که هست

هی علی و هی حسین و هی حسن گویم ، چو نیست

گاه گویم کز مشیری مؤتمن جویم علاج

می زنم در انجمن فریاد واوبلا ولیک

خلق ایران دسته ای دزدند و بی دین ، دسته ای

گویم این قداره را بر گردن ظالم بزن

گویم این زنجیر بهر قید دزدانست و او

گویم ای نادان به ظلم ظالمان گردن منه

گویمش باید بپوشانی کفن بر دشمنان

گویم ای واعظ دهانت را لئیمان دوختند

گویم ای آخوند خوردند این شپش ها خون تو

گوبمش دین رفت از کف ، گوید این باشد دلیل

گویم ای کلاش ، آخر این گدایی تا به کی