با شه ایران ز آزادی سخن گفتن خطاست

مذهب شاهنشه ایران ز مذهب ها جداست

شاه مست و شیخ مست و شحنه مست و میر مست

هردم از دستان مستان فتنه و غوغا بپاست

هردم از دریای استبداد آید بر فراز

زبن تلاطم کشتی ملت به گرداب بلاست

مملکت کشتی ، حوادث بحر و استبداد خس

کار پاس کشتی وکشتی نشین با ناخداست

پادشه خود را مسلمان خواند و سازد تباه

ای مسلمانان در اسلام این ستم ها کی رواست

شاه ایران گر عدالت را نخواهد باک نیست

دیدهٔ خفاش از خورشید در رنج و عناست

باش تا آگه کند شه را ازین نابخردی

انتقام ایزدی برق است و نابخرد گیاست

سنگر شه چون بدوشان تپه رفت از باغ شاه

روز دیگر سنگرش در سرحد ملک فناست

باش تا خود سوی ری تازد ز آذربایجان

آن که توپش قلعه کوب و خنجرش کشورگشاست

باش تا بیرون ز رشت آید سپهدار سترگ

آنکه گیلان ز اهتمامش رشک اقلیم بقاست

باش تا از اصفهان صمصام حق گردد پدید

تا ببینیم آنکه سر ز احکام حق پیچدکجاست

خاک ایران ، بوم و برزن از تمدن خورد آب

هرچه هست از قامت ناساز بی اندام ماست