اهلا و سهلا ای نسیم بهار

از زلف یار آیی چه داری بیار

گویی هنوز ای نفخهٔ مشگبار

گو هنوز آن بستگی های دل

وآن کنج ویرانست مأوای دل

دلبر ندارد هیچ پروای دل

نی نی خطا گفتی چنین نیست راز

کز جور دل ها سرکشیده است باز

کوته شدش از جور دست دراز

وصل آمد و بگذشت ایام هجر

زهری که پنهان بود در جام هجر

یکسر گذشت آغاز و انجام هجر

بگذشت آن کز دستبرد رقیب

گردد پریشانتر ز زلف جبیب

گل را نباشد ناز بر عندلیب

بگذشت آن کافراسیاب خزان

کاذر مهش آ ذر فروزد به جان

بگذشت آن کز جانب مهرگان

با گلبنان باغ بربست دی

کاندر چمن تازد دگرباره وی

گر بشکند عهد از ره جهل وغی

خوش باشد ارزین شاه گیرند پند

سبلت نخایند از ره ریشخند

بندند بر ملت در چون و چند

والله خیرالماکرین گفت حق

از مکر، دم درکش چنین گفت حق

پیمان شکن را خصم دین گفت حق

ای ملت عثمانی ای رویتان

ای ملت عثمانی ای سویتان

بشکسته از نیروی بازویتان

شد مایهٔ رادی و فرزانگی

دست ستم از دشمن خانگی

رانند تحسین ها به مردانگی

چتر ( ترقی ) تان برازنده شد

بنیاد ( اقدام ) عدو کنده شد

ایرانیان را جان و دل زنده شد

گشت از شما بنیاد ایمان متین

وزکارکرد جانفشانان دین

سلطان نو جستید صد آفرین

شاه رعیت پرور نامور

سلطان والا اختر دادگر

کردار او باشد در اول نظر

سلطان محمدخان خامس که بخت

در باغ اسلامی تناور درخت

زببندهٔ خرگاه و دیهیم و تخت

شاهی که خیزد نور شهزادگی

ماهی که تابد مهر آزدگی

مایل به درویشی و افتادگی

ای دوحهٔ سلجوقیان بی گزند

وی نام عثمان خان غازی بلند

ای از تو در خلد برین شادمند

دانی که یکسانند نوع بشر

غصب حقوق خلق درهرنظر

عدل و مساواتست نعم السیر

عبدالحمید از جهل مبرم چه دید

وز جور و استبداد جز غم چه دید

جاهل به جز محنت ز عالم چه دید

شاهد شدی از جان و دل یار علم

گرم است در ملک تو بازار علم

چون کرده ای با نیکوئی کار علم

شاها زمان خدمت ملت است

کز جان و دل فرمانبر دولتست

باری اوان جنبش و همت است

شاها به راه راستی زن قدم

دامان دل را پاک دار از ستم

بر جان خلق ای فیض مطلق بدم

شاها درِ علم و خرد بازکن

اسلام را شاها سرافرازکن

ایرانیان را یار و دمسازکن

نادرشه آن شاهنشه هوشمند

ز آن رو که خود می دید بی چون و چند

در ملک ایران شد بعهدش بلند

او رفت و واماندند ایرانیان

وز رفتن او نیز رفت از میان

واکنون فرو بستند ملت میان

تا این دو ملت بار دیگر شوند

بر دشمنان دین مظفر شوند

زان کج نهادی ها مکدر شوند

شاها ببین از راه مردانگی

وز ترکتاز دشمن خانگی

بیگانگان کردند دیوانگی

برما ز روس و انگلیس است بیش

بر ما رسد هردم دوصدگونه نیش

شد مملکت بی خانمان و پریش

غافل که اسلام این قدر پست نیست

وربیشه از شیران تهی هست ، نیست

این خانه باری خانهٔ مست نیست

چون خاطر فردوس پیمای تو

وندرکلام پارسی رای تو

اندر مدیح ذات والای تو

تا مرد را از بخت ، فرخندگیست

تا ملک را از عدل ، پایندگیست

تا جان و تن سرمایه زندگیست