شیفتهٔ خوردنی و زر و سیم

ای عجب آکنده بر لاغری

فربه بی مغز بلی لاغر است

لاغر پر مایه دُر شاهوار

وز ملکی تاج سر او را و بس

با نظری تنگ تر از مشت خویش

لیک شه از مزرعه خویش شاد

لیک نکو حاصل مزروع شاه

شاه خوش از حاصل امسال خویش

داده پس آنگاه به تربیح و سود

بی خبر از بیش و کم مملکت

بی عظمت چون نم خون روز جنگ

نه ز پی جنگ ، سواری دلیر

جز ز پی زر ستدن هیچ باز

زر و دگر زر و دگر باز زر

پادشه و زارع و بازارگان

تاجر و زارع به که جوید پناه ؟ !

لیک کند بخش بر اهل هنر

گه به رعیت ، که بدو زر دهند

باز ستاندش به دست دگر

شاه رعیت نبود لاجرم

بی سپهی نظم ولایت شکست

گشت نهان اختر گیتی فروز

رخت فروبسته شه تنگ چشم

با دو سه صندوق زر اندوخته

خم شده از بار گرانشان کمر

آه برآورد و بیفکند بار

حاصل خون جگر رنجبر

هان به خداوند خود از من بگوی

بخش نمودی به سلاح و سوار

خفت و خواریش نه چندین بُدی

چون نشود خرج ، گرانباری است