فکر سرانجام ، در آغاز کن

تا نگری عاقبت کار خویش

بس که بر او کینه و بیداد رفت

خصم درآید به میانجیگری

ثروت ما کاهد و مقدار تو

خود نه به ما بلکه به خود می کنی

جان رعیت ز تو خرسند نیست

حال خوش ملت ازو ناخوش است

او نه شبان است که گرگ رمه است

کز رمه بستاند و بخشد به گرگ

ما همه فرزند و تومان دایه باش

زهر نهد بر لب طفل صغیر

تا چه شود عاقبت کار تو

قصهٔ بگذشته فراموش کن

زان که فسانه است حدیث کهن

قصه نو آریم که نو خوشتر است

نیز به مستقبل احوال بین

پند فراگیر ز عبدالحمید

نیز نکوفال و نکونام بود

داشت فزون عسکر و لشکر ز تو

بندهٔ امر و سخطش عالمی

قانون در مملکت آورده بود

ملت کردند به مشروطه جد

یافت که کار از هیجان شد تباه

داد در آغاز به مشروطه داد

وآن همه رایکسره درهم شکست

دست به قتل وکلا برگشود

شورش کردند در اسلامبول

راه به ملت بگرفتند باز

حمله کنان جانب شهر آمدند

یکسره ضایع شد عیش ملک

جمله به « یلدوز» متواری شدند

جانب « یلدز» چو هژبر ژیان

شاه گرفتار وکسانش تباه

محبوسانه به سلانیک شد

تا چه زمان رای به قتلش دهند

خاطر مشروطه چیان شاد شد

با ملک راد، محمد رشاد

از خودی است این و ز بیگانه نیست

هرکه چنان کرد چنین می کند

ما دو جماعت را مبدأ یکی است

نیست میانه سخن از ما و من

داد به ما مادر اسلام شیر

خدمت مادر را بسته میان

هریک مقهور کف دایه ای

و آن همه از خیل فرومایگان

نیز پی گرمی بازار خویش

آتش از این فتنه به عالم زدند

و از سر این معنی برگشته ایم

تا نکِشد ذلت همسایه را

بی سببی ریشهٔ خود برکند

وصل شوند این دو تناور درخت

ربشه دوانند به هر بوم و بر

یک سره بر زشت و نکو می وزد

لیک کند سرو، قوی گردنی

چفته نگردد ز نسیم خزان

می شود از باد خزان پایمال

شاخه کشیدند چه بیش و چه کم

از تف برف و وزش تندباد

رسم دوبی را ببرند از میان

بار دگر جنبش شیری کنند

خون شودش دل ز دم تیغشان

وآن سخط و صولت عباسیان

تا به حد قارهٔ افریقیا

بد به کف آن خلفای سترک

تا خط هند، از خط اسلامبول

یک جهت و متفق و متحد

تا که فتادیم بدین رنج و درد

ای پسران پدران قدیم

در پی آزار هم از چیستند؟

جمله سبق خواندهٔ یک مکتبند

رهٔک و معبد یک و معبود یک

دامن جهل و دودلی برزده

پند پذیرفتن نارد زبان

متحدانه به جهان تاختند

از مدد علم و دم اتفاق

قاعدهٔ اصل ز پا افکنیم

خود به جز این قصد نبودش دگر

تاج به سر هشت به دشت مغان

یکسره فرمانبر و خدمتگرش

لعل سخن سنج ز هم کرد باز

تا سخن از شیعی و سنی رسید

ز آل صفی مشعله افروز شد

یاوه سرودند به هر بوم و بر

سوخت بسی خرمن خلق خدای

تا قدح عز وعلا درکشید

هیچ دمی چون دم شاهانه نیست

وان دم شاهانه اثرها کند

قول ورا جمله پذیره شدند

تا ببرد نیز نفاق عرب

گفت در این باب هزاران سخن

بی سر و بن گشت نفاق خودی

نامه سوی حضرت اسلامبول

دم زند و باز گذارد نفاق

کار از این جهل تبه گشت و سست

تاخت سوی ملک خراسان سمند

تازه کند یاری تاجیک و ترک

جانش از این مسئله مهجور شد

جهل و ستبداد نهان کرده سر

جان و دل اهل خرد تازه شد

نیست دگر هیچ مجال درنگ

آنچه سزاوار بود آن کنید

قاعدهٔ کار به قرآن نهاد

جان پیمبر را آزرده اید

از پی گمنامی قرآن کنند

باشدمان رشتهٔ ایمان به دست

این رود البته اگر آن رود

توسعه بخشید به فتوای آن

خصم شود رو سیه و شرمسار

جمله نهفته است به قرآن ما

متفقانه بفرازید سر

مدّعیان دست به دندان گزند

پنج تنش زادهٔ دلبند بود

چوبهٔ تیری به کف هر پسر

درنگرم قوت بازویتان

درشکنیدش که مرا این هواست

کار به دلخواه ملک ساختند

دست زد و بست به هم پنج تیر

متفقا قوت و نیرو کنید

شاید اگر بشکند این پنج تیر

کاین خم بازوی کمانگیر ماست

جمله به اقبال پدر بشکنیم

دست گشادند بر آن پنج تیر

خود نه بر آن بلکه به بازو زدند

دست بدارید و میارید زور

صدمه به بازوی جوانی زنید

بی تعب پنجه و بی دسترنج

بازوی هر پنج از آن خسته شد

لیک چوشد پنج نبیند هوان

راست مفاد مثل اولید

درکف بدخواه شکسته شوند

گرد هم آیید وکنید اتحاد

درکف هر پنج زبون باشدا

دست بشویند زکین و ستیز

دشمن ملک وعدوی کیش ما

این ره رشد است فنعم الرشاد

جوی دل پند نیوش ای بهار

خاتمه الخیر همین است و بس