به روزی مبارک ز ماه صیام

سحر خوردم و خفت بعد از نماز

شدم تا به مسجد نمازی کنم

ز مسجد مرا دیو کج کرد راه

بجای نماز اندر آن قعر تنگ

وزان جایگه با یکی باده خوار

شکم خالی و سرپر از دود بنگ

رفیقی مقامر کشیدم مهار

هرآن سیم کاندر میان داشتم

ز مستی سر از پای نشناختم

وز آنجا سوی خانه کردم شتاب

شکم خالی وکیسه پرداخته

پی شب نشینی که معهود بود

ز دیوارها مشت و سیلی خوران

زدم دست تا حلقه بر در زنم

بپیچید پایم به سر حلقه وار

پس ازمن رفیقی به من برگذشت

بدان خانه ام برد از آن جایگاه

رفیقان چو نبضم نگه داشتند

پریده رخ و قفل گشته دهان

بشولیده مندیل و پاره قبا

رفیقان به درمان بپرداختند

پس از نیمه شب این تن نیمه جان

من از ناچرانی به کردار نی

عجب دارم از مرگ بی دست و پای

چه سود از پدر درس صوم و صلواه

رفیق بد و نامد روزگار

ببین کم به جان وبه خون و به پوست

به جان دارم از یار پنجم سپاس

چو خواهی بدانی همی راز من