به شاخ شکوفه بتابید شید

ز الوان سبز و سپید و گلی

درخت است چون نو عروسی ملوس

چو پرمهر مام ، آفتاب از فلک

به گوشش کند گوشواری قشنگ

به ساعدکند دست اورنجنش

زگوهر فروزان کند مشت او

درآوبزد از گرد رخسار اوی

نهد از بر فرق زیبا نگار

کمر چادری سبز و گوهرنشان

چمن بزمگاه و طبیعت پدر

ز بس نقره اش برفشاند به فرق

بهار و شکوفه عروسی کنند

قناری سخن گرم گوید همی

به هر پرکز اشکوفه ریزد به خاک

هوای شکوفه نشاط من است

نشاط شکوفه به روزی ده است

ولیکن در این مختصر روزگار

شکوفه بدان روزکوته که داشت

بدان روزکم لعبتی چند زاد

فری آن که تازبست پدرام زیست

دریغ آیدم زندگانی به ناز