به ماه سفندار یک سال شید

نشسته هنوز از ستم دست ، دی

گره شد گلوگاه باد شمال

به صد رنگ ، سیمرغ زربن کلاه

گدازید برف و بتابید شید

دو ده روز از آن پیش کاید بهار

به دستان خورشید و زرق سپهر

بزد برگک تر سر از شاخ خشک

دو سه روز شب گشت و شب روز شد

نگار بهار و عروس چمن

به یک ماه از آن پیش کایّام اوست

بخندید بر چهر خورشید، روز

ندانست کایدون نه هنگام اوست

به ناگه طبیعت برآمد ز خواب

بغرید باد از برکوهسار

زمانه خنک طبعی آغاز کرد

بیفتاد برف و بیفسرد جوی

سراسر بیفسرد و پژمرد باغ

شکرخند نازش به کنج لبان

چنین است پاداش زود آمدن

من آن پیشرس غنچهٔ تازه ام

من آن نوگل برگ جان خورده ام

سبک راه صد ساله پیموده ام

به خون گرمی روزبشکفته ام

ز بی آبی عرف پژمرده ام

نبوده در ایام یک روز شاد

مرا دیر شد روز و بگذشت کار

بهار جوانیت سرسبز باد

همی باش خندان درین بوستان

که من زین جهان چشم برداشتم

بهار مرا کرد گیتی خزان