کز خط نعمت شناسی دور بود

لیک با بدخواه خسرو راه داشت

کش نبود از خلق جز بیگانه ، دوست

لیک در آن خانه خود بیگانه بود

سوی دارالملک شه بشتافتند

گوش شه بشنود غوغای عباد

آن وزیر عاصی گمراه را

داستان ها زان خیانت کیش راند

با وجودش ملک را دستور چیست

در جنوبش فتنه برپا کرده است

خاک مغرب را به خون آغشته است

متفق هستند در هر مسأله

یار خائن با دلت نزدیک نیست

نیست جز نیکی به جای کهتران

در خیانت اختلاف است اتفاق

متفق گشتند از نابخردی

کشور ایران به بدخواهان رسید

تا بیاساید ز زحمت جانتان

بر وزبر زشتخو اخگر زنم

هرچه گفتی با خرد نزدیک بود

هرچه می خواهی بکن در خورد او

همگنان را رخصت احضار داد

آن وزیران جملگی رفتند پیش

وسوسهٔ بدخواه در دل کاشته

کرده تلقین بر وزیران دگر

ور نه ما را از شما بس شکوه هاست

هفت تن باشید اندر یک ردا

نیز کس را با وزارت کار نیست

که بپوشد از گناه جمله چشم

وز پس تحسینشان تمکین کند

راز پنهان را بخواند از رویشان

آن خیانت پیشهٔ مبرم کجاست ؟

مظلمهٔ او را به گردن می بریم

سینه اش از بیم بحران تنگ شد

خوف و رعب آمد به جای عقل و هوش

که دلش از نام بحران می تپید

دید ه گریان سوی قصرخویش راند

گریه و بیچارگی از دست کیست ؟ !

نفع دشمن را ضمانت می کنند

صحبت بحران بلرزاند تنم

هم مگر بحران ز بدخواهان یکی ست ؟ !

که از آن بدخواه گردد تیز چنگ

قصهٔ بحران و قهر و جنگ چیست ؟ !

ز ارتباط این وزیر بلفضول

آب غفلت خورده ازکشکول او

دشمن اندر کارها گردد مصر

داری ار بیمی ز بحران دگر

کاین خرابی ها جلودار وی است

چون «چرا؟» گویی ز بحران دم زنند

این چنین حالت بلای کشور است

کار فردا را کنون باید نمود

چون فزون تر شد بغلطد ژنده پیل

وز نعیم ملک برخوردار شد