در سرای شوکت الدوله که بود

مجلس پر حشمتی تشکیل یافت

عالم نحریر و دانای زمان

آن که باشد بزم عرفان را جلیس

ناگهان پیدا شد از یک زاویه

آن که او لاف خری ز اول زده

آن که اندر بارهٔ او ییش از این

تا تو را من دیده ام شل دیده ام

آمد و بنشست با مندیل زفت

سر برون آورد از آن ماتم کده

شیخ ، ناگه صحبت از تفسیر کرد

پیش جمع آن مقتدای نیک خو

شیخ دُر معرفت را نیک سفت

شیخ پرحلم از غضب پُرتاب شد

گفت کای دب جهول نره خر

نانجیب موذی گردن کلفت

تو چه دانی علم تفسیر و لغات

کلهٔ تو درخور تاوبل نیست

تا به علم ، از فاعلاتن فاعلات

هرکه خواند فاعلاتن فاعلن

هرکه او با تو کند گفت و شنود

بوالعلا بشنید و اصلا دم نزد

گفتی اندر بسترش خوابانده اند

فحش آری کی کند در خر اثر

گفت پیغمبر که احمق هرچه هست