ایرجا رفتی و اشعار تو ماند

چون کند قافله کوچ از صحرا

بار بستی تو ز سرمنزل من

بعد عمری دل یاران بردن

چون کبوتر بچهٔ پروازی

اوج بگرفتی و بال افشاندی

تن زار تو فرو خفت به خاک

سوی افلاک شد آن روح خفیف

بود در نظم جهان صاف و صریح

موقع سکته ات این دور نبود

خامه پوشید سیه در غم تو

شعر بی وزن شد و قافیه خوار

شجر فضل و ادب بی بر شد

یافت ابیات به مصرع تقلیل

قلم شاعری از کار افتاد

در عزای تو قلم خون بگریست

خامه در مرگ تو شد مویه کنان

دفتر از هجر تو بی شیرازه است

خامه چون شد ز عزایت خبرمن

از سرش خون سیه بیرون ریخت

رفت در مرگ تو قدرت ز خیال

رفتی و لذّت دانش بردی

کیف از افیون و نشاط از مِی شد

اندر آهنگ ، دگر پویه نماند

فعلاتن فعل از ضرب افتاد

بی تو رفت از غزلیات فروغ

بی تو رندی و نظربازی مرد

مردی و اختر ما کرد غروب

مرده خوش تر که بود با هنری

داشتند آرزوی صحبت تو

به تو گفتند که برخیز و بیا

گوش کردی و به یک چشم زدن

دوستانت همگی تقدیسی

با چنان حوزه که آنجا داری

اندر آن باغ که بر شاخهٔ گل

زیر سر کن ز ره مهر و وفا