گر بدانم که جهان دگری است

ننهم دل به هوا و هوسی

ای دریغا که بشر کور و کرست

کاش بودی پس مردن چیزی

پس این قافله جز گردی نیست

مخبران را ز دلیل امساکست

آن که خود نیست ز مشهود آگاه

انبیا حرف حکیمانه زدند

حکما راست درین بحث ، خلاف

عارفانی که ز راز آگاهند

همه گویندکه بی چون و چرا

آدمی جزء وجود ازلست

روح یک روح و صور بی پایان

قطره ای آب ز دریا بگسست

می رسند از دو ره خم در خم

تازه ، این فاتحهٔ بی خبری است

من نیم این بدن پر خط و خال

قوهٔ حافظه با این ابزار

گرم سیرست درین دهر سپنج

من خود این مشگ پر از باد نیم

گر بود زنده و گر مرده تنم

وگر این حافظه از تن برود

گر رود حافظه بیرون از سر

شک ندارم که قدیمی است وجود

گاه پروانه و گه شمع شود

لیکن این « من » که بود طفل حیات

کر به یک عارضه شد دور از تن

و گر این روح بقایی دارد

همچنان کز رحم آمد بیرون

شعلهٔ حافظه خاموش شود

زندگی حاصل این آب و هواست

زندگانی ز تصادف زاده

نیست روشن که در اقمار دگر

اولی داشته بی چون و چرا