به مانند عقاب از تیز چنگی

برای جنگ و پرخاش آفریده

فروهشته دو غبغب چون دوگلبرگ

نگاهی خرمن بدخواه ، سوزان

شترمرغش نوشته : عبد فانی

به هنگام نوا، عُزال خوانان

به یک گز می رسیدی گاه رفتار

غریو غدغدش بانگ رجز بود

دو خارش چون دورمح آهنین دم

گذشتی مرغی از بین دو پایش

بر آن سفته شلالی زعفران رنگ

چو وقت مشق ، سرهنگ پیاده

چو دوپیکان خمّیده ز پولاد

ز بیم جان فکندی باز پیخال

به ضرب یک لگد بیرون نمودی

کشیدندی سحر آهسته آواز

پرید از نزد او لاغرکلاغی

که اندر خیل مرغان شورش افتاد

که گفتی نوک تیرش در جگر رفت

پر و بالش بهم پیچید و ساقش

دهانش بازماند و چشم ، اعور

یکی از محرمان پرسید حالش

که بود اوکاین چنین ترسیدی از وی ؟ !!

نبود او جزکلاغی زشت و لاغر

که ترسد شرزه شیری از شغالی

کس از یار موافق راز ننهفت

کلاغ از پیش رویم جوجه ای برد

بخورد آن جوجه را گستاخ گستاخ

که آن وحشت هنوز هست در دل

اگر پرد کلاغی زآشیانه

که آکنده است در آب و گل من

ولی از این کلاغان بچه ترسم