ماییم و دلی ز عشق صد چاک

چون رای منازعت نماییم

از پنجهٔ ما جهان ، جهان نیست

ما راست به خستگان راهی

صد آینهٔ جهان نمایی

در کنج شکستگی نشسته

بسته ره پویه، و آسمان پوی

در دل دو هزار غم نهفته

صد ره زده پنج نوبت داد

از دیده طریق دل ببسته

از بار فراق ، چفته چون تاک

آنان که دلی چون گنجشان بود

ما نیز قرین درد و رنجیم

ای گنج دلان حکمت اندوز

ماربم و به مهره خصم خویشیم

ماریم و هوای گنج دایم