در بر مام و باب خاضع باش

محترم دار پیرمردان را

به قوانین مملکت بگرای

اصل های قدیم را مفکن

عیب چیزی مکن به دم سری

گفتن عیب کس نسنجیده

عیب جویی چوگشت عادت تو

نیست کس در جهان لاف و گزاف

کانچه بینند زشت می بینند

گر ز قرآن سخن کنی برشان

همه آکنده از خطا و خلاف

همه از فضل و تقوی آواره

هرچه آید به دست می شکنند

هرچه رابشنوند رد سازند

به قبا و کلاه بد گوبند

هرچه را بنگرند بد شمرند

پی اغوای چند کودن عام

خوار سازند هر عزیزی را

ور نشانی فراز مسندشان

با همه ادعا به وقت عمل

بتر اینجاست کاین گروه دنی

لیک چون سختیئی پدید آید

دشمنی چیره بر وطن کردد

عدل و انصاف را نهد به کنار

این فضولان ناکس هوچی

بس که آهسته می کشند نفس

در بر ظالمان ز روی نیاز

پیش ظالم چو نوکر شخصی

بر آزادمرد لیک درشت

در رود روزترس باد همه

باز چون ملک با قرار آید

لب به قدح عباد بگشایند

غافلند از شجاعت ادبی

گاه چون گرک وگاه چون موشند

وز شجاعت که در میانه بود

زآدمیت که هست حد وسط

گرکسی سست گشت چست شوند

عیب از اینهاست کاین خرابه وطن

نوبتی هرج ومرج وآشوبست

گفت دانشوری که هر کشور

آری ایران نکرده کار هنوز

مردم مرده ریگش از هر باب

بجز از هیرمند و خوزستان

همه کهسار و رودهای حقیر

همه افتاده اند دور از هم

خلقش از فرط فقر و بدروزی

عیبجویی شدست کار همه

کرده دیو دروغ در دل ها

ناپسندند خلق در پندار

بس که بدسیرتند و زشت اندیش

جیش چنگیز و لشگر تیمور

ظلم ظلام و جبر جباران

عوض سیرت مسلمانی

معنی عدل و داد رفت از یاد

شد فتوّت گزاف و افسانه

علم شد حصر بر کتابی چند

« علم های صحیح » شد فرعی اا

مردمانی که قرب نهصد سال

ظلم چنگیز دیده و تیمور

گه ز شیخ و امام حد خورده

سگ ملعون شنیده از ملا

راز دل را ز بیم رنج وگزند

کرده دایم تقیه در مذهب

برده شبرو به شب دکانش را

از کتب جز فسانه نادیده

بیخبر از کتاب و از تفسیر

جز به تدبیرهای مردانه

وای اگر باز هم جفا بیند

حاکمانی دد و دنی یابد

عوض مفتیان و آخوندان

همگی خوب چهر و بدکردار

پای تا سر فضولی و لوسی

آن به عدلیه خورده مالش را

ملتی کاین چنین اداره شود

زین چنین قوم بویهٔ اصلاح

ویژه کاو را ز دین جدا سازند

غیرت و دین ، شهامت و مردی

چون که اخلاق ملتی شد پست

بارالها! تفضلی فرمای

مگذار این وطن ز دست شود

کاین وطن مهد علم و عرفانست

دور ساز این اراذل و اوغاد