ماه اسفند نیز شد گذری

رفت سالی که جز وبال نبود

پنج مه زان به حبس و خون جگری

چهل و نه گذشت با اکراه

سر ز پنجه گرفته ام به دو دست

نرسد عمر من به شصت یقین

چل و پنجاه ، آهنین دستند

عمر اکنون ز سال پنجاهم

گر سلامت رهم ز پنجهٔ دام

با چنین دست کز غمم بسر است

در شگفتم که با چنین غم و درد

آخر سال را خدا داناست

شب عید است و من غریب و اسیر

قرض بالای قرض خوابیده

سال پارینه هم در اول سال

سال بگذشت و تازه شد نوروز

می رسد نامهٔ وکیل از ری

که خریدار خانه نایابست

سیم و زر گشته در خزینه نهان

یا شود خرج راه آهن شاه

آنچه دولت ستاند از مردم

همه نادار، خلق و دارا هیچ

غیر عمال دولت و تجار

تاجران هم ازین کساد فره

جز دو سه لات روزنامه نگار

راست چون شاعران عهد قدیم

باقی خلق لند لند کنند

دسته دسته به شیوهٔ قاچاق

وان که چون منش پای رفتن نیست

بلدی خانه اش کند حرٍّاج

کودکانش ز درس وامانند

من در اینجاگرسنه و بیکار

مورد قهر و خانه بر بادم

طرفه عهدیست کز سیاست و زور

زد به ذوق و ادب معارف جار

نیستم من دریغ مرد هجا

مفت خواهند جست از دستم

هجو اینان وظیفهٔ عالیست