گشت چون زمهریر آفت جان

شد در و دشت وکوه ، معدن سیم

ماه بهمن هوا ملایم گشت

سر بسر نم کشید اصفاهان

خلق از آن نان شدند خانه خمیر

رویشان را به مردمان واکرد

بر سر مرد و زن هوار شدند

در در و دشت آب شد ناگاه

که کسی را به عمر یاد نبود

وز دو بازوی پل برون زد آب

پای دیوارها و ایوان ها

راه باغ ز رشک و طاق کمال

گردگردان چو گوی در طبطاب

همه یکباره آمدند فرود

همچوکشتی شدند رقص کنان

دارد اکنون عصا ز شمع به دست

میهمان می شدی به خانهٔ ما

این سخن هم به احتیاط بگو

هفت دوزخ یکی کمین بنده

دهنش پیش سیل می چایید

ننهادی اثر ز خشم اله

محو کردی نشان باغ جنان

صاف کردی صراط و برزخ را

چین فکنده ز خشم بر ابرو

راست چون پشته های ریگ روان

حلقه حلقه چو غیبهٔ جوشن

تنش در خون بیگناهان غرق

ساخته جا به گاوخونی تنگ

خورده در راه هرچه را دیده

از دو فرسنگ ره خبر می کرد

راه او را ز شارسان بستند

زود کردند سد ز جدول و نهر

پل ما مانده بود آن ور آب