شد چو محمود غزنوی سوی ری

شهر بی جنگ وکینه شد تسلیم

لیک شه دارها بپا فرمود

بر در ری دویست دار افراشت

وز حکیمان و از خردمندان

همه در قلعه ها هلاک شدند

« فرخی » فتح ری به نظم آورد

وز سخن های « فرخی » پیداست

مردم رازی و عراقی را

قرمطیشان گهی نهاده لقب

همه را خوانده مستحق دمار

بد در آن سال مرگ زاینده

مرض سل گرفته حلقومش

با چنان دردهای بی درمان

درد خود را ز کینه درمان یافت

داشت در سینه کین دیرینه

خواست زان قتل عام، قرب خدای

کینهٔ زردهشتی و شمنی

« سه سبدگل » کتاب بودا بود

« سه سبد گل » میان ناصبیان

نیز نزدیک شیعه شد، حیدر

همچو زردشت کز خراسان خاست

بود بومسلم خراسانی

چون که بد شیعه احمد سفاح

مام مامون هم از خراسان بود

خون مامون به سوی مام کشید

در خراسان چو بود شیعه فزون

جانشین ساخت پور موسی را

از خراسانیان حمایت یافت

چون به شاهی رسید و گشت قوی

باز چون مهد شیعه گشت عراق

سر بسر مردمان آن اقلیم

که گزیدند از لجاج و خری

متعصب شدند در سنت

غارت شیعیان ایران را

لیک افغان چراست تلخ و ترش

در زمان ملوک ترکستان

بخت بد بین که قوم افغانی

مردم غزنه و تخارستان

قتل شیعی ثواب دانستند

آنچه محمود غزنوی در ری

میر محمود غلجه بدتر از آن

وین عجب تر که فاضلی نحریر

گفته در سالنامهٔ کابل

نام آن را درست بنهادست

لیک از آن پس به صفحه ای معدود

هرکه محمود غزنوی دارد

میرکز هرج و مرج گشت امیر

میرکش پیشه قتل و وبرانیست

میر گردنکش کله بردار

میر باید جهان کند آباد

میرکآمد وسیلهٔ تدمیر

پسر ویس را بتی دانند

حیف باشد سفیه سودایی

هرکه را شیر هندخوار بود

وان که را هست احمد ابدال

وان که راچون « وزیرفتح » سریست

وان که دارد سوار چون ایوب

بتر از جمله آن سفیه عنود

قوم افغان یهود خو نبود

نبود جز جهود نسل جهود

نیست اندر زبان پختانی

نیست جز نام تنگهٔ خیبر

حیف باشد نژاد مزدایی

جاهلانی که صاحب غرضند

این اباطیل ناروا سازند

عالمانند دایهٔ کشور

دایه گر طفل را کند اغوا

نه همین دایگی نمی دانند

تا قلم هست درکف جهال

گشت این بهر جاهلان اسباب

به صفاهان فتادم از زندان