در جوانی چنان که می دانی

پیشم آمد شبی بلایه زنی

چه زنی بوستان زیبایی

سرو قدی و نار پستانی

چشم چون دیدهٔ غزال سیاه

زلف هایش نه مشکی ونه بخور

سینه ای پهن و صاف و برجسته

بازوانی دراز و صاف و لطیف

زلف هایش به طرز نو چیده

طرّه بگذشته از بناگوشش

سرخ کرده لبان ز خون بشر

روی بیضیش به ز ماه تمام

صف دندانش از میان دو لب

زن مگو جسته حوریئی ز جنان

به ظریفی ز هوش چابک تر

از لطافت به بر نمی آمد

بود سروی جوان و شوخ و لطیف

ساق هایش کشیده و مقبول

داشت جورابی از پرند به پای

چادری بر سر از حریر سیاه

نه سیه نه کبود، رنگ حریر

داشت پیراهنی حریر به بر

دیده می شد ز زیر پیراهن

کلماتش ز قند شیرین تر

هم نمک بود و هم طبرزد بود

لوده و رند و دلکش و دلبند

داشت زنجیرکی ز زرٌ عیار

یعنی این دست بوسه گاه کسی است

کیفی آویخته زدست دگر

یعنی آن راکه کیف خواهد و حال

محترم بود ومحترم نامش

چادر از برگرفت و پیچه ز سر

به مکیدن نداشت لعلش تاب

بنشستیم و باده نوشیدیم

تار بگرفت و برکشید آواز