اندرین حجره ام پس از خور و خواب

مه اردی بهشت و لاله به باغ

دستم آزاد و بسته است دلم

سوزد از تاب تب هماره تنم

دهدم دردسر مدام عذاب

چشم انداز من زگوشهٔ بام

های وهو یی که اندرین مأوی است

پر الا لا وگیرودار و غلو

بانگ گردونه های آب فشان

لیک رعدی که بیخ گوش بود

دم بدم رعد و برق ولوله است

من که بودم انیس خاموشی

از نسیمی که می وزید بدر

دور از شهر و در میان گروه

از ره کینه بخت وارون کار

گفته ام در قصیده ای کم و بیش

نوک خیابان وسیع ترگشته

گشت گوشم کر از ترنک ترنک

روزی از روزهای فصل بهار

هر زمان برق سخت جنبیدی

گرچه بد برق و تندری نزدیک

زان که گردونه های راهگذر

کرده در بیخ گوشم آماده

می رود خواب و می پرد هوشم