دید تهمورث چو بر آن دوکنیز

این دو دختر را جمالی بیمرست

گفت شیدسپ ای جهان را روشنی

این نگار و نقش دیو رهزن است

نقش بیرون از فرشته یادگار

این نکورویان تمامی از برون

بانوان ما رفیق شوهرند

گرچه لطفی نیست در دیدارشان

وین پریرویان پریزادند و بس

نزد ایشان پارسایی هیچ نیست

زین دو دلبر بهترند آن دو هیون

اسب خوب از جنگ بیرونت کشد

من اگر بودم به جای پادشاه

شاه گفت این زفت رویی خود مباد

این زمان آمد دوان از کوهسار

نیمه تن پوشیده در چرم پلنگ

گردنی کوته ، رخی ناگوشتمند

خوشه خوشه موی سر مالان به پشت

آمد و دید آن دو اسب و آن دو زن

گوید این یک: زن بران ، مرکب بدار

رفت نزدیک کنیزان چگل

چون گل سوری لطیف و تازه روی

آن دواز بیمش بلرزیدند سخت

لیک ناهید از عطوفت خندخند

با دو بازو هر دو را در برگرفت

...