خند خندان با دو چشمان اریب

تکمهٔ زر بر قبای زرنگار

رخ ز دوده ، گیسوان پیراسته

دو کنیزک با دو چشم نیم مست

پس زمین بوسید پیش پادشاه

شاه شاهان را به خوبی کرد یاد

خواندنی با لحن چینی درگرفت

ترجمان استاد پیش نامه خوان

عقد صلح و رسم مهر و مرگ جنگ

دیو دیوان را رها سازد ز بند

نیمروز و زابل و مکران و سند

تا ابد آباد بادا کشورش

گوشت بریان ، پیش مهمان آورند

کاین سخن ها را نباشد رنگ و روی

اهرمن را روی استخلاص نیست

لیک جاویدان درین زندان بود

از پی دیدار ما بندد نطاق

تا که گردد رای نیک اندیش ما

غیر آن گردونه و اسب و کنیز

جامهٔ دیبا لباس مرد نیست

رهبر پیکار و پشت لشکر است

تا کنم گیتی به گرز گاوچهر

دیو آزش بنگرید از زیر چشم

هدیه ها برداشته بیرون شدند

برد دیوان را از آن خندق برون

با پیامی دلنشین جستند راه