شد سیه چون جان اهریمن ، جهان

شد خراسان چون رخ عفریت نر

کاه پیدا، گه نهان ، همچون پری

چون پری زادان به مردم پوزخند

جمله آوردند ییش خور نماز

گشته شاه و مردم پرخاشخر

از دوسو بگذاشته راهی شگرف

مانده بیدار اندر آن دشت نبرد

باده نوشان با نوای چنگ و رود

هریکی گوبا به دیگرگونه طور

نعره شاباش تا کیوان رسید

زهره و بهرام را فرخ همال

پای مردم را گشود از بخت شوم

ما همه عبدیم ، مولائی تراست

کوه التایی و ببر و شیر را

برسرخیل بنی آدم زنیم

آب کندی ژرف ، تا میدان جنگ

جملگی را در زمان کیفر دهیم

سنگ و برف و یخ کنیم اکنون جدا

ناگهان سازبم بر ایشان نثار

قله های آتش افشان آوربم

در یکی دم روی این هامون ، کنیم

سفته و کاواک گردد جایشان

آتش اندر وی زنیم آنگه به تیر

دشت را از خونشان گلگون کنیم

پاره پاره افکنیم اندر دهن

هر یکی سرگرم لاف و عربده

مانده حیران در بیابان خیال

این سکوت خویش و آن غوغا شکست

هر یکی از آهریمن یادگار

دیو از و دیو خشمش زبر دست

ان که همدستش بود دیو دروغ

ز او ندارند ایچگون بیم و هراس

وز مهاری بینی شاهانه اش

کس نیارد کرد نزدیکش عبور

هریکی همچون پلنگی پرهراس

گاوکی دارد بر این گردونه تاو؟

بر دوکتفش بندکردون استوار

باکه التایی بر آنان افکنیم

یا نهان سازیم در سوراخشان

وز پی دیدار، میعادی نهیم

بلکه شاه ما رهد زبن اندهان