حربهٔ مردم فلاخن بود و سنگ

چون که دیو از آدمی گشتی ستوه

شامگاهان کآدمیزاد دلیر

تاختی ز آتش فشان دیو دژم

ور شدی دوشیزه ای از بیشه دور

کودکان را بردی از آغوش مام

بود نام ماده اهربمن ، پری

قامتی چون خیزران تافته

جنگ دیو و آدمی چاره ساز

این جدال از هند و سند وسیستان

دیو و غول و جن و همزاد و پری

در میانشان دشمنی بود از قدیم

ماده دیوان بدتر از دیوان نر

اهل فن و جادو و کوک و کلک

نره دیوان زن پرستی کارشان

هیکل زن قبلهٔ آدابشان

چشم ها چون دو سیه مار دژم

طره چون شب ، غره چون صبح شباب

چون درآمد جیش دهیوپد به بلخ

بود جای آن صنم بر مرز چین

شد پری بانو به لشکر پیشرو

خیل تهمورث به ترکستان رسید

بسته بر گردونه دیو نابکار

بر تن او جوشنی از چرم شیر

موی سر آمیخته با موی ریش

عارضش تابنده در ریش سیاه

نور مردی از جبینش تافته

سرفراز از مردی و آزادگی

هر که دیدی آن جمال و زیب و فر

آدمی گفتی فری بر خالقش

پس پری بانو بدید آن شاه را

کرده بر بینیش ز ابریشم مهار

شد نهٔکدل ، بلکه صد دل شیفته

در زمان فرمان به ترک جنگ کرد

نیزه برکف ، شهریار کینه خواه

چون به نزدیک صف دیوان رسید

کای پریزادان و دیوان ، الامان

پادشاهی بسته ام ، یادم کنید

دیوزادان آمدند اندر خروش

شد پری بانو ازین معنی خبر

اهرمن را شاه بینی برکشید

تازیانه بر سر و رویش نواخت