کس ار بزرگ شد از گفتهٔ بزرگ، رواست

هر آن سخن که نپیوست با معانی راست

شنیده ای که ز یک شعر کینه ای برخاست

گرش قوافی مطبوع و لفظها زیباست

صنیع دانا انگارهٔ دل داناست

چو مرد والا شد، گفته های او والاست

گدایی آرد اشعار شاعری که گداست

اگر فریسهٔ کبر است یا شکار ریاست

که فضل گلبن، در فضل آب و خاک و هواست

تفاوتی که به شهنامه ها ببینی راست

نشان همت فردوسی است، بی کم و کاست

دلیل مردی گوینده است و فخر او راست

گواه شاعر در عقل و رای حکمتزاست

به غیرت از امرا و به حکمت از حکماست

جز آنکه گویی دو روح در تنی تنهاست

نعوذ بالله پیغمبر است اگر نه خداست

اگر دو گونه نمایش دهد، بسی والاست

به صد لباس مخالف به بازی آمده راست

وزیر روشن رای است و شاعری شیداست

همه قریحهٔ فردوسی سخن آراست

درون پرده یکی شاعر ستوده لقاست

به احتشام سکندر، به مکرمت داراست

به وقت هیبت آتش، به وقت لطف هواست

خطابهاش چو باد بزان، جهان پیماست

به وقت خشیت، چون نره دیو خورده قفاست

که هر وزیری دارای صد هزار دهاست

به پارسایی، چون مرد مستجاب دعاست

گه ثبات چو کوه و گه عطا دریاست

حدیثهای صریحش تهی ز روی و ریاست