سحابی قیرگون بر شد ز دریا

خلیج فارس گفتی کز مغاکی

به ناگه چون بخاری تیره و تار

علم زد بر فراز بام اهواز

نهنگان در چه دوزخ فتادند

هزاران اژدهای کوه پیکر

بجست از کام آنان آتش و دود

هزیمت شد سپهر از هول و افتاد

تو گفتی کز نهان اهریمن زشت

برون پرید روز از روزن مهر

شب تاری درآمد لرز لرزان

ز برق او را به کف شمعی که هر دم

طبیعت خنده زد چون خندهٔ شیر

زمین پنهان شد اندر موج باران

خروشان و شتابان رود کارون

رخ سرخش غبار آلود و تیره

ز هر سو موجها انگیخت چون کوه

به تیغ موجهایش کف نشسته